آگاهی و افسردگی دل چه خیال است

تا دانه به خود چشم گشوده ست نهال است

آیینهٔ گل از بغل غنچه برون نیست

دل گر شکند سربسر آغوش وصال است

حیرتکدهٔ دهر جز اوهام چه دارد

آبادکن خانهٔ آیینه خیال است

برفکربلند آن همه مغرورمباشید

این جامهٔ نو، ناخنهٔ چشم کمال است

کی فرصت عیش است درتن باغ که گل را

گرگردش رنگی ست همان گردش سال است

از ریشهٔ نظاره دماندیم تحیر

بالیدگی داغ مه از جسم هلال است

در خلوت دل ازتو تسلی نتوان شد

چیزی که در آیینه توان دید مثال است

هرگام به راه طلبت رفته ام از خویش

نقش قدمم آینهٔ گردش حال است

هرجا روم از روز سیه چاره ندارم

بی روی تو عالم همه یک چشم غزال است

آن مشت غبارم که به آهنگ تپیدن

در حسرت دامان نسیمش پر و بال است

ای ذره مفرسای بپرداز توهم

خورشید هم از آینه داران زوال است

بیدل من و آن دولت بی دردسر فقر

کز نسبت او چینی خاموش سفال است